آری آری تو خود حضور سبز منی در من
گاه به هر طرف نگاه میکنم
خدایی را میبینم !
اینطرف درختیست ... وای خدای من تو هستی؟!
کمی راه میروم به! بوی خوش علفهای سبز
نوازششان میکنم آه تو هم خدایی؟
وای چه گل زیبایی نه!نه! تو دیگر خدای منی!
وای آسمان را ...چه خورشید زیبایی !مگر میشود تو خدا نباشی؟!
زیر پایم را ناگاه نگاه کردم وای این زمین است!
چقدر تحیر آوری! تو چه خدایی هستی؟
زیر پای همه و همه از تو و بعد در تو !
وای که چقدر دوستت دارم !
آرام نزدیک برکه ایی میشوم .چقدر صاف است !
این دیگر کیست؟ چقدر شبیه من است! نه بیشتر به خدا میماند!!
اخر ببین از ابتدای راه هر چه دیدم از درخت گرفته که میروید و برایم اکسیژن میسازد میوه میدهد......و علفها که مشامم را نوازش میکنند و گلها که سرمستم میکنند....تا خورشید که حرکت روز و ارامش شب را برایم میسازد و زمین که فصلها را پیشکشم میکند ...همه از برای من است.
پس من خدایم. اما! اما!
اما من از کجا آمدم؟
اینجا چکار میکنم؟
به کجا خواهم رفت؟
آهااااان پیدا کردم!کاری که آب صاف کرد تا خود را ببینم این طبیعت و جهان زیبا میکنند تا گوشه چشمی از خدا را نشانم دهند .
پس خدایا !
چشمهای دلم را باز کن تا بهتر ببینمت.................................