احساس میکنم امشب زمستان تا مغز استخوانم ریشه دوانده
هرچه دستهایم را به هم میمالم سرمایش بیشتر میشود .گویا اسطکاک هم قانون خود را فراموش کرده .
سرد سردم .تنها این قلبم است که از ترس این سرما از همیشه بیشتر میتپد.
چه تضاد غریبیست:
خدایا مددی! دنیایم پر شده از پیکانهای رودر روی هم .
خدایا!چشم دلم تار شده
آخر چه بگویم تو حال مرا بهتر میدانی...
وصف من همچون کسیست که میداند در نور غوطه ور است اما چنان چشمانش کم سو شده که راه را از چاه نمیشناسد.
بغض گلویم را منقبض کرده!
وه که چه سرد است!
وجودم امشب آنقدر سرد شده که در هر آتشی بیفتد همچو ابراهیم ایمن خواهد بود.
مگر در آتش عشق تو!
خدایا عاشقم کن!
خدایا گرمم کن!
به خداوندیت که بی تابم!
تو خود میدانی که این تن نهیفم طاقت دانستن ندارد.
خدایا! همچون تشنه ایی از پای افتاده که فقط میداند چشمه زلال در چند قدمی اوست .اما توان رفتن ندارد. فقط میدانم.....
خدایا! گاهی از فرط این فشار به خود میگویم کاش نفهمیده بودم
به خداییت قسم که عجول نیستم
روحم وجودم تشنه است!
پرواز می خواهم!
آری آری میدانم که بال دارم
خوب همین عذابم میدهد!
بال دارم اما پرواز بلد نیستم
خدایا فقط از تو کمک میخواهم
از تو میخواهم شهامت پروازم دهی
شاید هم زود فهمیدم شاید باید صبر کنم بالهای این جوجه تازه از تخم درآمده ی دانستگیم بزرگ شود و آنوقت خود پرواز خواهد کرد.
پس خدایا صبرم بده که درین سرمای تنم از آتش هجر تو در قلبم میسوزم
هیچ چیز امروز آرامش را به من باز نگرداند الا این جمله کوتاه:
اگر میخواهید خدا را بشناسید پس در حل معماها مکوشید
به گرداگرد خود بنگرید تا او را ببینید
او را خواهید دید که در میان ابرها گام برمیدارد
(خلیل جبران)
گاهی اوقات لبریز میشوم از شک و یقین از دانسته ها و ندانسته ها تاب و توان حرکت ندارم .
نیدانم! هستم؟نیستم؟
سوالات بی جواب هستی در دلم موج میزند و مرا آنقدر به درو دیوار تنم میکوبد که حس میکنم بند بند تنم در حال از هم باز شدن است.چونان غرق میشوم که هر اتفاقی هرچقدر خوب و یا هر چقدر بد نه میخندانتم و نه گریانم میکند .اما هرچه با خود میجنگم نمیتوانم سر این ریسمان را رها کنم .چیزی در ته وجود خود حس میکنم که تحمل این ملال ها را برایم آسان میکند.
در اعماق وجودم عشقی را حس میکنم که در هنگام قنوت نماز ته دلم را قلقلک میدهد.در اینچنین لحظاتی احساس آرامشی را تجربه میکنم که گویا فارق از همه معما های ذهنم میشوم.
حدیث از مطرب و می گو و راز دهر کمتر جو
که کس نگشود و نگشاید به حکمت این معما را
مسیر رشد و حرکت انسان تا زمان مرگ او(تا جایی که عقل دنیایی ما میداند شاید بعد از مرگ هم رشد عقلی داشته باشیم)ادامه دارد و تکامل میابد پس هر جا که انسان فکر کند که تا همین جا کافیست و به همه چیز رسیده از پیشرفت باز میماند و کائنات و جهان هستی نیز از کمک به او باز میمانند.
گویا تمام سرگردانی ما فقط بخاطر یک چیز است .نادانی که میخواهیم حفظش کنیم چون در باطن خیال میکنیم این یک تحقیر است که از محیط اطراف و انسانها مدد بگیریم.
در آستان جانان از آسمان میندیش
که از اوج سربلندی افتی بخاک پستی
اما اگر نتیجه کار را به مرور زمان نگاه کنیم در خواهیم یافت که نتیجه حاصل بسیار حقارت بارتر است و انسان را سرشار از تضاد و نگرانی میکند و اینجاست که هر کسی به کاری دست آویز میشود یکی به پول یکی به پیدا کردن همسر یکی به خیالات و........ و این شروع یک بد بختی بزرگ است چون در ذهن چیزهایی را به سمت خود میخوانیم که برای ما بسیار مضر است و ما را به قهقرا میبرد.
به نام خدا
هر انسانی نیازمند چتری برای ذهن خود است تا بتواند افکار و زندگی خود را با حضور آن چتر معنا ببخشد پس آن چتر باید آنقدر وسعت داشته باشد که بتواند جوابگوی تمامی زوایای ذهنی ما باشد .و خداوند آنقدر بارانهای سیل آسا بر وجود آدمیان میبارد تا بتوانند وسعت خود را دریابند و انسانها ی آگاه انقدر چتر خود را عوض میکنند یا بهتر بگویم وسعت میدهند تا به چتری دست یابند که بتوانند خود را در مقابل این بارانهای سیل آسا حفظ کنند و در زیر این چتر قادر خواهند بود به اکثر خواسته های ذهنیشان پاسخ گویند و این چتر همچون بالونی خواهد شد که انسان را بی آنکه بخواهد به سمت بالا میبرد و به حقیقت پیوند میدهد.
هوالعادل و همه موجودات در تسلیم کامل هستند .با برنامه ایی از پیش تعیین شده .که غیر از آن توانایی کار دیگری ندارند بجز انسان . تفاوت اساسی بین انسان و حیوان در همین است که همه حیوانات فقط به آب و غذا و یا بهتر بگویم آنچه برای ادامه حیات و تولید مثل لازم است نیاز دارند و هیچگونه مسئولیت دیگری هم ندارند در حالی که انسان هم اگر فقط نیازمندیهای زیستی میداشت نیازی به قوه استدلال و تفکر نداشت و میتوانست ادامه حیات دهد .
پس درمیابیم آچه بسیاری از انسانها را سرگردان میکند این است که چرا دارای چنین قوه ایی هستند و هدف و غایت انسان چیست؟
و بسیاری از انسانها با مدد گرفتن از این نعمت الهی به اموری میپردازند که همان کار حیوانات است با این تفاوت که آنها به افزایش کیفیت زندگی خود می اندیشند و پروسه فکری حیوانات را با پیچیدگی بیشتری طی میکنند اما در کل ابتدا و انتهای کار با حیوانات یکیست.
پس باید از فکر و ذهن و قدرت فهم خود در جهتی استفاده کنیم که برای آن ساخته شده است .
اینگونه فهمیده اییم که ما جزئی از خداییم پس هر کدام دارای خصائلی از خداوند هستیم با این تفسیر که هر فرد را اگر پازلی در نظر بگیریم در ابتدا پازلی به هم ریخته است و در طول زندگی و با استفاده از همان قوه تفکر و تعقل و همچنین نشانه هایی که قادر مطلق درجهان قرار داده و گویا انسانها در روح جهان و نشانه ها غوطه ور هستند قطعات این پازل را در کنار یکدیگر قرار دهیم تا به خود واقعی و متعالی تبدیل شویم
آری آری تو خود حضور سبز منی در من
گاه به هر طرف نگاه میکنم
خدایی را میبینم !
اینطرف درختیست ... وای خدای من تو هستی؟!
کمی راه میروم به! بوی خوش علفهای سبز
نوازششان میکنم آه تو هم خدایی؟
وای چه گل زیبایی نه!نه! تو دیگر خدای منی!
وای آسمان را ...چه خورشید زیبایی !مگر میشود تو خدا نباشی؟!
زیر پایم را ناگاه نگاه کردم وای این زمین است!
چقدر تحیر آوری! تو چه خدایی هستی؟
زیر پای همه و همه از تو و بعد در تو !
وای که چقدر دوستت دارم !
آرام نزدیک برکه ایی میشوم .چقدر صاف است !
این دیگر کیست؟ چقدر شبیه من است! نه بیشتر به خدا میماند!!
اخر ببین از ابتدای راه هر چه دیدم از درخت گرفته که میروید و برایم اکسیژن میسازد میوه میدهد......و علفها که مشامم را نوازش میکنند و گلها که سرمستم میکنند....تا خورشید که حرکت روز و ارامش شب را برایم میسازد و زمین که فصلها را پیشکشم میکند ...همه از برای من است.
پس من خدایم. اما! اما!
اما من از کجا آمدم؟
اینجا چکار میکنم؟
به کجا خواهم رفت؟
آهااااان پیدا کردم!کاری که آب صاف کرد تا خود را ببینم این طبیعت و جهان زیبا میکنند تا گوشه چشمی از خدا را نشانم دهند .
پس خدایا !
چشمهای دلم را باز کن تا بهتر ببینمت.................................